
Ze belde me op een zondag. Ik had haar een paar keer ontmoet via het werk van haar toenmalige echtgenoot. Inmiddels waren ze gescheiden. Ze had al een eigen huisje gevonden. Eenvoudig. Niet zoals waar ze vandaan kwam. Alles weer een klein beetje op de rit na deze overdonderende scheiding. Verlaten voor een ander, vertelde ze.... Totaal onverwachts.
Ze is nog maar begin 40, dus juist voor de Persoonlijke Bemiddeling waar ze voor belde, kon ik niets voor d’r betekenen. Dit omdat de laatste jaren de jongere singles allemaal het internet opgaan, op zoek naar een partner, hebben we tien jaar geleden al onze datingsite gemaakt, náást ons relatiebureau. Wij als Dating Oost voelden dit toen al aan, en hadden inmiddels de leeftijd voor de Relatiebemiddeling al opgeschroefd naar 50+ 60+ 70+.
Maar juist dát wou ze niet. Níet op een datingsite. Te weinig kennis daarvan. Schroom - na een fijn huwelijk - om op een datingsite te gaan staan.
Nee. Dát ging ze echt niet doen. En natuurlijk wou ze graag iemand uit d’r eigen omgeving. Dus landelijk zoeken was al helemaal niet aan de orde. Na drie kwartier kletsen en overhalen dat onze datingsite écht te vertrouwen was, dat wij d’r ‘bovenop’ zitten, wij telefonisch en via mail altijd te bereiken zijn, zelden tot nooit horen dat er iets ‘geks’ gebeurt op onze site, ze ons altijd mocht bellen voor vragen of problemen, ze écht een goed lekker lopend stukje profieltekst moest maken en sowieso meerdere leuke foto’s moest toevoegen, besloot ze zich aan te melden voor Internetdating via DatingOost (voor singles uit Oost-Nederland).
Er ging een tijdje overheen toen ik een appje ontving.
Ze was verliefd ♥ Oh jaaa??? Echt? Hoe?
Ze had een leuke man ontmoet via onze datingsite: DatingOost internetdating.
Een man die ook woonachtig was in Almelo. Kón niet mooier. Aftastende fase nog.
Niet thuis ontmoet de eerste keren. ‘Ga wandelen’, had ik geadviseerd. ‘Dan ontspan je’. Maar het regende. Hij kwam op de fiets. In z’n regenpak! Dán heb je lef! Dan heb je écht lef. Hilarisch.
Dat waren de momenten al dat ze voelden ‘dit zit goed’!
Hij, leuke vlotte goed uitziende jongeman, ook verlaten door z’n echtgenoot. Had niet het idee dat ie een slechte relatie had....
Vader. Hij vond en vindt het zó erg dat z’n kinderen dit mee moeten maken. Een kwelling, een falen, voor de rest van z’n leven. Het raakt hem nog iedere keer weer. De tijd moet de wonden helen.
En dan toch de liefde weer kunnen vinden. Dat is zo mooi.
Zij inspireert hem.
Hij motiveert haar.
Ze zijn gék op elkaar.
De kinderen kunnen onderling goed met elkaar overweg.
En nu? Er is een groot huis gekocht. Voor ieder kind een eigen kamer. Er wordt verbouwd.
En tóen moest Getty gebeld worden.
‘Hai Getty. Ik had je beloofd dat wanneer ik echt iemand zou vinden ik je mee uit eten zou nemen, samen met je man. Wanneer kunnen jullie? Ja, het gaat héél goed met ons. Ik ben zó gelukkig. Dacht dat ik altijd al gelukkig was, maar wat ik nú voel; dat is niet te beschrijven. Hij vult me aan. Hij stimuleert me bij alles wat ik doe. Ik mag mezelf zijn. Ik mag het huis inrichten naar ook míjn ideeën. Hij waardeert me. Ik heb enkele vervelende lichamelijke klachten. Die gaan nooit meer over. Ik hoef nooit alleen naar het ziekenhuis, hoor. En nee, voor die klachten zou hij me nooit verlaten, bezwoer hij me in het begin van onze relatie. Hij is mijn cadeautje!’
We werden uitgenodigd in het nieuwe huis voor een aperitief. Een korte rondleiding. De tuin. Prachtig. Gezellig. Sfeervol en we voelden ons welkom. Zo attent dat mensen dit doen.
Zo’n dankbaar beroep heb ik. We werden heerlijk verrast op Spaanse tapas. In Almelo hebben we een goed Tapasrestaurant Solera. Jammer dat de plek waar zij zo graag met ons wilden zitten, buiten op het verwarmde terras, niet lukte in verband met een niet goed doorgekomen reservering en drukte op dat moment; een heerlijke loungeplek met vuurhaard midden op de tafel. Romantiek ten top. Dan maar een ‘gewoon’ tafeltje.
We praatten over de liefde, over mislukte relaties, verdriet. Diepzinnige gesprekken. Soms tot tranen toe geroerd.
Maar ook keihard gelachen.
En we waren de laatsten op het terras.....