Ze was het alleen zijn zó zat. Genoeg vriendinnen, ‘maar het hebben van een relatie is zo anders’, vertelt ze. ‘Alleen de gespreksonderwerpen met mannen zijn al anders... Ik heb er zo’n behoefte aan. Samen op de fiets en bijvoorbeeld eens naar de schouwburg gaan. Houd ik zo van hè, alles op de fiets doen. Ben een echt stadsmens. Of een weekendje naar het strand. Ben ook gek op de zee.‘

Ze praatte veel tijdens het intakegesprek en gaf duidelijk haar wensen aan, maar keek toch steeds heel bescheiden naar beneden. Een beetje ontwijkend. Een slanke, verzorgde vrouw van in de zestig. Werkte niet meer, maar deed nog veel leuke vrijwilligersbanen. Tenniste. Ze zat niet stil. Haar man was overleden en met haar kinderen was het contact goed. Ze kwam uit het onderwijs en dat zou ze mooi vinden: een nieuwe partner uit het onderwijs. Samen dezelfde achtergrond.

Ik ging aan de slag. Ze ontmoette een paar echt leuke mannen, maar er was niet genoeg om op voort te borduren voor een eventuele relatie. Ik riep ten einde raad de hulp in van een collega matchmaker/relatiebureau. Ook dat liep op niks uit....

Het jaar was voorbij en het was me niet gelukt. Zo balen.

Er gaat een poosje voorbij en dezelfde collega roept mijn hulp in voor dezelfde dame. Huh?

‘Daar heb ik je toch ook al eens voor benaderd’, zeg ik. ‘Weet je dat niet meer?’

Ook haar lukte het niet om deze mevrouw, inmiddels enkele jaren ouder, te laten eindigen met een fijne relatie. Er zijn natuurlijk altijd twee mensen nodig voor een relatie. En als het van één kant komt, tja, dan wordt het niets.... Daar wij hebben wij als datingbureau helaas ook geen grip op. Wás het maar zo!

Ik schrijf een leuke leraar (60+) in. Gescheiden, vader van twee zoons. Werkt nog. Fietst elke dag voor z’n werk naar een andere stad. Knappe man. Slank. Goed gekleed. Hij vertelde dat ie na z’n scheiding nog een relatie had gehad. Hij wilde een serieuze relatie en riep daarom de hulp in van professionals. Wetende dat dan de andere partij óók serieus op zoek is naar een relatie. ‘Geen gedoe met mailen en zo’, pruttelde hij. Hij had alleen één probleem vertelde hij, ‘ik word altijd zo snel verliefd’.

Ik moest er om lachen. Heerlijk eerlijk.

Hij ontmoette diverse vrouwen waarmee hij een leuke tijd had. De contacten met de dames duurden ook steeds wat langer. Hij nam er echt de tijd voor om die ander te leren kennen. Heel positief. We waren op de goede weg. Plotseling stuurde hij me een brief. Hij wilde even stoppen. Even rust. Het ging hem allemaal wat te snel. Ja, dat kan. Elk mens is anders. Teveel emoties.

Terwijl ik voor een stoplicht sta, ik weet het moment daadwerkelijk nog, krijg ik toch een ingeving!!! Hij én zij!!! Dát is dé match!

Ik rijd naar kantoor en maak een notitie. Niet vergeten haar gauw te bellen.

‘Hai, met Getty van DatingOost. Hoe is het? Lang niet gesproken. Hoe gaat het met je?’

‘Jeeee, wat leuk om van jou te horen. Ja, het gaat goed. En nee, nog steeds geen vriend. Wat? Je hebt iemand voor me? Echt? Oh wat ontzettend leuk en lief. Ik sta echt versteld. Na al die jaren!’

Er gaan twee brieven de deur uit: naar hem en haar. Hierin de profielbeschrijvingen met de ‘opdracht’ elkaar te bellen om een afspraak te maken.

Ik hoor een tijdje niets. Dan een ansichtkaart uit Oostenrijk. Stapel verliefd. Hotel de botel, schrijven ze. Ik weet níet wat ik lees. Wat een succes. Fantastisch.

Hij belt me na de vakantie. Dolenthousiast. ‘En ik had je nog wel geschreven me even met rust te laten.’

Met rust te laten? Och jee ja. Die brief. Nooit meer aangedacht. Euh, overenthousiast weer. Haha.

Hij vervolgt: ‘Maar ik dacht toen, klinkt toch wel leuk die beschrijving van haar, dus maakte toch maar een afspraak. Getty, schot in de roos, ongelooflijk bedankt. Dit is de juiste persoon die bij mij past.’

En zij was zo blij; dat onderwijs én die fiets. De perfecte combi.

Er gaat een jaar voorbij. Ik sla ‘s ochtends de krant open en weet niet wat ik zie. Een overlijdensadvertentie. Van hem. Van hém! Die leuke man. Zo blij met z’n nieuwe liefde. Ik durf haar niet direct te bellen. Ik wil haar bellen. Ik kan haar niet bellen. Haar naam stond ook in de advertentie. Ik ben echt van slag. Wat is er gebeurd? Ik wacht twee weken. Ik kan tenslotte niet naar die condoleance gaan. Je weet nooit of mensen vertellen hoe ze elkaar ontmoet hebben.

Dan bel ik haar. Ze is blij om van me te horen. Hij had steeds vermoeidheidsklachten. Al vrij snel na hun eerste vakantie. Ze opperde dat hij toch echt eens naar de huisarts moest gaan. De klachten bleven namelijk aanhouden.

Slecht nieuws. Kanker.

Er gingen een paar weken voorbij.... Het ging razendsnel. Hij was niet meer. Ik was geschokt en diep bedroefd. Dít is niet de bedoeling. Dit kán niet de bedoeling zijn. Ik zocht haar thuis op. Dat waardeerde ze. Nu was ze weer alleen. Ik vond het zo erg.

Er ging een tijdje overheen. Telefoon: ‘Getty, schrijf me maar weer in. Wat moet ik anders?...’

Wederom een plezierige tijd en leuke mannen ontmoet. ‘Deze man was het ook niet, Getty’, zei ze dan. ‘Die vorige vond ik leuk, maar hij wou niet verder met mij. Deze houdt niet van uitgaan naar theater of schouwburg. Ach, als ik ‘de klik’ had gehad nam je dat op de koop toe. Maar, wederom geen match...’

Ze bezocht zelfs een paar keer een singlescafe van ons. Positief ingesteld als ze was. ‘In ieder geval een leuke avond gehad’, zei ze dan na afloop.

En haar jaar was weer voorbij.... Ze is eind zestig inmiddels.

Nog steeds geen leuke man uit het onderwijs.

Getty Schepers

matchmaker

www.DatingOost.nl